Nieuw Zeeland…. een eerste kennismaking

Na een prima verlopen, 2,5 uur durende vlucht vanuit Sydney zijn we veilig geland in Christchurch. In vergelijking met de 3 voorgaande stopplaatsen is dit een klein vliegveld. Logisch natuurlijk als je je bedenkt deze stad niet zo groot is en het een eindstation is voor het vliegverkeer.

Een eerste positieve geste van de gastvrije Nieuw Zeelanders was het kostenloos poetsen van onze schoenen. Doen ze goed!

Reden was het zoveel mogelijk willen uitsluiten van besmettingen van de flora en fauna. Indien je op het “arrival”-formulier hebt aangegeven dat je spullen bij je hebt waarmee je “outdoor-aktiviteiten” hebt ondernomen, krijgen deze spullen speciale aandacht. Zo waren het bij ons de bergschoenen waarmee we in Singapore door de bush-bush hadden gelopen op zoek naar wilde apen.

Ons voorstel om de vuile was ook even af te geven werd helaas negatief beantwoord…

De weg naar ons hotel werd afgelegd per “shuttle-bus”. Kleine taxibusjes met een aanhanger voor de bagage brengen je hier vanaf het vliegveld tot bij je hotel. De kostprijs wordt bepaald door het aantal inzittenden. Hoe voller de bus, hoe voller onze beurs. We hebben meteen maar even bij de chauffeur (een Engelsman die hier in 1977 een keer was en nooit meer is teruggekeerd naar Engeland) over de schouder meegekeken om te zien hoe het verkeer hier in elkaar zit. Moet lukken.

Om 01.45 (bij jullie 13.45) waren we dan eindelijk in ons hotel in hartje Christchurch. Het inchecken verliep vlekkeloos. Zo ook onze tocht naar kamernummer 322. Toen we de deur vol overgave en met uitzicht op onze verdiende nachtrust opengooiden zat er (naar schatting) binnen 0.5 seconden een man rechtop in bed. Hij zal zich waarschijnlijk nog erger geschrokken zijn dan wij zelf. Achteraf hebben we er hartelijk om gelachen, op dat moment was het even schrikken.

Navraag bij de balie leerde dat men ons eigenlijk kamernummer 332 had toebedeeld. Kleinigheidje hou je toch…

Van dit mooie hotel (met een erg kleine kamer) moesten we toch goed gebruik maken. Door zo’n 14 uur te slapen en zo dus even bij te tanken van de afgelopen dagen, begon de dag voor ons pas rond 17.00 uur. We zijn even te voet de stad in gegaan  en hebben meteen maar even wat te eten meegebracht voor het ontbijt van de volgende dagen.

Rond 21.00 waren we weer bij het hotel en werden we vergezeld door een groep backpackers die zo te horen de hele wereld al hadden gezien. Erg mooi om te horen wat men zoal meemaakt tijdens een dergelijke lange reis.

Voor maandagochtend hadden we de wekker op tijd gezet zodat we de dag volop konden gebruiken voor het bezichtigen van Christchurch. Er bleek in de programmering van de wekker niet veel te kloppen want rond 3.30 uur werden we middels een aardige trilfunktie van 4.3 op de schaal Richter wakker geschud. Dit was een goed visitekaartje namens Nieuw-Zeeland. Na een kleine portie paniek en onwetendheid bij ons en een hele groep andere gasten hebben we onze hotelkamer maar weer opgezocht om onze slaap vervolgens niet meer voort te zetten.

Na maandag ons, bij de supermarkt ingekochte ontbijt, op onze kamer genuttigd te hebben waren we klaar om Christchurch eens goed te gaan verkennen. Enkele meters buiten het hotel ontmoetten we een Cityguide in een “mooi” nostalgisch pakje uit de verkleedkist, die ons wist te vertellen dat we de verkeerde kant op liepen. Er zou namelijk aan die zijde van het centrun weinig meer overeind staan. Onze gekozen stadswandeling liep hier echter wel. Wij dus ook.

Een interessant gesprek met de goede man leerde ons dat zo’n 90%(!) van de gebouwen in het oude stadscentrum door de aardbeving van 2011 gesneuveld waren of nog op de sloop lijst staan. Verder wist hij te melden dat de beving van de afgelopen nacht toch eigenlijk wel heel dicht bij het centrum had plaatsgevonden, op geringe diepte.  Een geruststellend gevoel…, niet dus.

De nieuwbouw die men hier op grote schaal pleegt wordt bijna geheel opgetrokken uit staalconstructies met een schil van aluminium gevelelementen. Ons inziens een slimmere keuze dan het beton dat nu allemaal de geest heeft gegeven.  Als ik niet in Grubbenvorst werkzaam zou zijn zou  het hier vast makkelijk zijn om aan werk te komen. Werkelijk overal in het centrum worden nieuwe gebouwen en gevels gebouwd. Mooi om te zien.

Volgens de inwoners gaat het echter erg langzaam en gaat het nog jaren duren voordat het weer een toonbare stad zal zijn. Enerzijds zijn het de verzekeringsmaatschappijen die zeer terughoudend zijn met het uitkeren van geld, anderzijds zijn er simpelweg te weinig handen in de uitvoering van de plannen. Daarbij komt nog onze indruk dat de werknemens op de bouwplaatsen het doorwerken ook niet echt hebben uitgevonden.

Wat men goed heeft gedaan is het direct  “opfleuren” van de stad. Overal ziet men naast veel steiger en stutwerk ook de mooiste muuschilderingen en kunstwerken. Hierdoor wordt het een hip geheel. Het direct na de verwoestende aardbeving gestichtte winkelcentrumpje RE-start met zijn winkeltjes en bars in zeencontainers ligt op een kleine 5 minuutjes lopen vanaf ons hotel.

Tijdens onze stadswandeling komen we vanalles tegen. Veel kerken die overeind worden gehouden (en ze zijn veel mooier dan die gebroken witte toren van Offenbeek), nieuwbouw, stadstrams, botanische tuien, maar ook 185 lege witte stoelen. Dit laatste onderwerp heeft toch wel indruk gemaakt. 185 verschillende witgeverfde stoel, kinderstoeltjes etc. die symbool staan voor de 185 omgekomen mensen ten gevolge van de aardbeving in 2011.

Na wat lekker eten en drinken en wat praatjes met andere hotelgasten over aardbevingen, het stadsherstel en allerlei wereldverbeterende ideeën was het tijd om het bed weer op te zoeken.

Voor dinsdag 1 maart hadden we aanvankelijk het idee om een auto te huren om hiermee de Arthur’s pass te gaan rijden. Overwegingen m.b.t. tijd om nog een auto te kunnen regelen hebben ons echter tot een ander idee gebracht. We lopen naar het busstation en zien daar wel waar we heen gaan.  Zo gezegd, zo gedaan. De bus bracht ons voor 3,50 Dollar een half uur buiten de stad tot het voorstadje Sumner. Dit was tevens het eindstation van deze buslijn. Vanuit hier hebben we de Scarborough Bluffs track gelopen. Uiteindelijk heeft één van ons de route gelopen, de ander gedeeltelijk geschoven. Zo stijl en lastig was met name het laatste stuk van de route. Onderweg werden we wel getrakteerd op ontzettend gave uitzichten en praatjes met de zo aardige bevolking van Nieuw Zeeland. Wederom werd er vanalles besproken, mooi hoe dat hier gaat.  Tijdens de track zijn we verder niemand tegengekomen behalve een meid met een hond. Beiden keken erg verbaasd dat ze mensen tegenkwamen tijdens hun dagelijkse wandeling. Deze indruk hadden we al gezien de begroeiing van de paadjes. Als we geen goede navigatie op de telefoon hadden gehad zaten we nu waarschijnlijk nog steeds ergens boven op de berg.

Op deze manier krijg je een paar dagen Christchurch prima om. Morgen (woensdag dus) gaan we op tijd onze camper ophalen en gaan we op weg naar het zuiden. Vandaag hebben we ons goed voorbereid door alvast met de bus-chauffeurs mee te kijken hoe het verkeer hier in elkaar zit. Gaat helemaal goed komen. Links houden!

Oh ja, de mensen hier in Christchurch zijn ook heel erg fan van vastelaovend, net als wij. Ze hebben zelfs de “voélnisbèk” aangepast in het rood, geel en groen!!