Gas terug.... Het noorden van het noorden.

25-3-2016

Vanwege het uitzicht dat we hadden vanuit de parkeerplaats is Roel vanochtend om 6 uur opgestaand om wat foto’s te maken van de zonsopgang.  Helaas voor ons hadden we geen kompas geraadpleegd en kwamen we tot de ontdekking dat de zon niet opkwan waar we verwacht en gehoopt hadden. Dus,… toch een paar plaatjes rijker nog maar even richting bedje. Omdat we er toch waren (planning) zouden we ook de Cathedral Cove graag van dichtbij zien. We moesten nog even de camper verplaatsen naar de normale autoparkeerplaats omdat op onze plaats later die dag bussen geparkeerd moesten worden. Daarna kon na een ontbijtje de wandeling naar beneden echter beginnen. Hier kwamen we al snel erg veel mensen tegen die op blote voeten op pad waren. Soms tot en met de enkels onder de blubber. Later bleek dat dit pad wat had geleden onder de enorme regenval van de laatste dagen en ze waren bezig met een vernieuwing van het pad (wat later bij de I-site vermeld stond en niet bij het pad zelf… erg handig). Blote-voeten-pad 2.0 was er niets tegen. Omdat we niet wisten wat er nog meer op ons pad kwam hebben we besloten onze schoenen maar aan te houden. Niet veel later waren deze veranderd in ontzettend klei-klompen. Maar,….. het tochtje was zeer zeker de moeite waard. Een bounty-strand met door de zee uitgesleten rotsen, gevormd tot een soort kathedraal achtige boog van een metertje of 8 hoog. Vanwege het tij konden we hier al net onderdoor tot de andere opening. Soms was het even rennen, en als je toevallig foto’s maakt en er komen plots wat hogere golven….. heb je alsnog natte voeten.

Na een bezoek aan dit mooie strand wat het al ontzettend druk op de parkeerplaats. Een lusje met ongeduldige mensen in hun auto’s draaide rondjes rond de parkeerplaats. Dit in afwachting van een plaats. We hebben snel nog even onze schoenen een beetje schoongemaakt en hebben maar onze parkeerplaats afgestaan aan iemand anders.

Zoals ons inmiddels wel bekend was geworden heeft men in dit gebied het ene na het andere geothermische hoogstandje in de aanbieding. Omdat het weer alweer een stuk beter was en wij nog lang niet bruin genoeg, was Hot Water Beach het volgende stoppunt. Er was ons verteld dat hier grote mensen als kleine kinderen kuilen zouden graven waarin vervolgens warm water zou lopen  waarin je heerlijk kon liggen. Overal mensen met scheppen en een grote groep mensen op een bepaald punt op het strand. Aanvankelijk was het plan om het te houden bij kijken en lachen. Een uurtje later was Roel echter vol overgave mee kuilen aan ’t graven. Wat wel echt humor is is dat mensen vol gas gaan graven  als de golven nog net té ver het strand op komen. Logisch gevolg is dat men telkens weer opnieuw kan beginnen. Dit hele festijn vindt dagelijks 2 keer 4 uur lang plaats. 2 uur vóór, en 2 uur na eb. Natuurlijk zijn er altijd mensen die 2.5 uur vóór eb al aan ’t graven slaan.

Het water dat hier uit het zand omhoog komt is echt warm, vaak zelfs te warm om er met je blote voeten in te blijven staan (60 tot 65 graden als we de bordjes geloven). Als het dan echt eb is zie je op 2 plaatsen op het strand, op een metertje of 10 van elkaar verwijderd een ontzettend grote groep volwassenen kuilen graven en met z’n allen in de zelfgemaakte badjes liggen. Iedereen helpt iedereen omdat het dan sneller gaat. Te gek om te zien. Natuurlijk hebben we er beiden ook even gebadderd na het graven.  Onze slaapplaats voor die avond was een camping in Whitianga. Hier hebben we weer even de was kunnen doen en ontdekten we nog een hele leuke Self-contained kindercaravan. Zijn naam;  Kermit the Kikker. Ker mit de kikker?

26-3-2016

Vanuit Whitianga ging het vandaag een stukje noordwaarts om daarna via Coromandel weer af te zakken naar het zuiden. Het was een dag van veel bochten en veel mooie uitzichten! Een ontzetend lange kustweg die echt pal langs het water liep. Het was op veel plaatsen behoorlijk druk. Vooral veel vissers die massaal hun boten achter hun dikke 4x4’s hangen en een mooi plekje zoeken om deze te water te laten. Tijdens de Paasdagen schijnt heel Auckland leeg te lopen en gaat iedereen er nog eens lekker op uit tijdens het laatstje vrije lange weekend vóór de winter. 95% van alles winkels, bars en restaurants zijn dan ook 4 dagen lang gesloten. Gevolg is dat in de dorpjes en stadjes nog minder te doen is dan normaal. Natuurlijk maakten wij net als alle Kiwi’s ook even dankbaar gebruikt van het mooie weer en de mooie stopplaatsen en hielden we een paar uurtjes halt bij een mooi strandje in Tamaru.

 Na een bezoek aan 2 prachtige campings die helaas om een voor ons onduidelijke reden gesloten waren (in het Tapapakanga  Regional Park, voor de mensen die het willen weten) hebben we maar besloten om een stuk terug te rijden langs de kust omdat we daar wat Free-Campsites hadden gezien.  Toen we goed en wel op weg waren zagen we ergens een paar meter van de weg en een paar meter boven de weg 3 campers staan. Er zaten ook enkele mensen buiten aan een picknicktafel waarvan er eentje uitbundig leek te zwaaien. Omdat we ze aanvankelijk voorbij reden maar we toch echt wel een einde wilden maken aan het kilometervreten hebben we ons maar snel omgedraaid zodra dit mogelijk was op deze smalle weg.

Voor zo ver we vanuit de weg konden zien moest hier nog plaats zijn voor ons campertje. Even uitstappen en vragen maar. Niet veel later stond de bus geparkeerd en zaten we met de hele camping inclusief de eigenaren aan het door iedereen zelf meegebrachte bier. In totaal zaten we er dus met 8 mensen. Eigenlijk stonden we gewoon bij mensen in de voortuin die een deel van hun erf ter beschikking stellen aan motorhome-eigenaren die lid zijn van een bepaalde club. POP stond er met handgeschreven letters op het poortje. Park over Property. Voor 5 dollar konden ook wij er staan. Wat hebben we gelachen met de eigenaren Bill en Shirley. We kregen nog een stuk drijfhout mee dat volgens eigenaar Bill uit Nederland kwam en hoognodig terug moest. Hij had het gevonden op het strand tegenover zijn woning en volgens hem moest het echt Nederland hout zijn. Dat kon niet missen (?). Hij vond het ding een beetje op een vogel lijken dus had hij en meer een oog op getekend om het allemaal nog een beetje meer natuurgetrouw te laten lijken. …. En zo ging het nog even door.

In de tussentijd had Lindy al bijna de camper verkocht een de eigenaresse van de overnachtingsplaats. Ze waren allemaal wel onder de indruk van de slimme indeling van onze slaapplaats. Ze hadden zelf altijd een grote camper gehad en hadden deze inmiddels verkocht. Ze waren op zoek naar een camper die op deze leuk. Het aanbod om voor één nacht onze camper te ruilen voor hun huis, sloegen ze echter toch af.

’s Avonds zijn we nog even de weg overgestoken om te kijken of onze mede campingbezoekers geluk hadden bij het vangen van vis. Helaas hadden ze deze avond geen succes. We hebben echter nog een hele tijd aan zee staan zwetsen, om zo wat meer te weten te komen over dit prachtige land.

27-3-2016

We waren vandaag al vroeg op om nu hopelijk wél goede foto’s te kunnen maken we de zonsopgang. Gelukkig lukte dit vandaag wel. Toen we goed en wel terug waren op de “camping” kwam Bill al weer aan met z’n 4x4 quad. Na nog een portie onzin en het opbergen van wat spullen zijn we op tijd vertrokken om de rest van de Coastal Higway af te rijden op weg naar het startpunt van de Twin Coast Discovery High way door het Northland. Deze rit bleek erg op te schieten en vóór we het wisten stonden we al bij Auckland. Na het doorkruisen van deze stad zijn we eerst ca. 100km langs de westkust van  Northland gereden. Toen we bij Port Albert tot de ontdekking waren gekomen dat een met Maori afstammelingen gevuld parkje, dat diende als overnachtingsplaats het niet was. En dat de overige overnachtingsplaatsen die we bezocht hadden ons ook niets leken hebben we tegen de avond nog het besluit genomen toch maar de oversteek naar de oost-oever van het Northland te rijden. Dit gebied was niet helemaal wat we er van verwacht hadden en omdat we niet meer zo veel dagen over hadden duurde het niet lang voor we bovengenoemd besluit genomen hadden. Bij Dargaville ging het rechtsaf in de richting van Whangarei. Onderweg stopten we nog even om een kleine foto-reportage te maken van het dorpje Ruawai. Het mag nog niet de titel spookstadje dragen maar het is erg hard onderweg om er eentje te worden. Totaal uitgestorven. Verreweg de meeste winkel, hotels en horeca vervallen en blijvend gesloten. Hier moet je toch bijna depressief worden wanneer je hier woont.

In Whangarei vonden we een mooi plaatsje aan de jachthaven en hebben we (omdat we te lui waren om nog te koken) bij een Indiaas restaurant wat gegeten. Dit was één van de weinige zaken die wél open was tijdens de Paasdagen. Daarna nog even snel naar Reuver gebeld ter ere van Rian’s verjaardag. Alweer een dag voorbij, waarbij we toch net iets meer kilometers gereden hebben, dan we gepland hadden. Maar je bent jong en je wilt wat, toch?!

28-3-2016

Vanochtend bezochten de I-site voor wat meer informatie over deze omgeving (deze info-punten blijken overal erg functioneel en handig!). Omdat het in Picton laatst niet gelukt is om met dolfijnen te zwemmen, hadden we de planning en omgeving bekeken en zou het mogelijk zijn om in Paihia nog een poging te doen. De dame bij de I-site had hier meer informatie over en kon dit eventueel ook boeken. Aangezien we toch vandaag wel die kant op zouden gaan, zou morgen een mogelijkheid zijn om dit in onze planning te schuiven. Gelukkig was er nog plek en was de beslissing snel genomen, voor Lindy: met dolfijnen zwemmen poging 2!!

In de omgeving van Whangarei waren een aantal bezienswaardigheden die ons de moeite waard leken en we gingen weer op weg. Stop 1 was bij het A.H. Reed Kauri Park en de Whangarei Falls. Een bos met immens grote Kauri bomen en een bospad langs een rivier naar de watervallen. Deze bomen waren echt ongeloof groot, dat kun je je niet voorstellen en is ook niet goed op foto vast te leggen helaas. De watervallen waren de wandeling ook zeker waard, wat een mooi uitzicht met een zon die het geheel prachtig verlichtte.

Daarna verder naar de Tutukaka Coast, een mooi kustgebied met stranden in deze regio. Een wandelng van Matapouri strand naar Whale bay werd beschreven als de moeite waard, dus we gingen die kant op. De wandeling bleek iets korter dan gepland, echter het uitzicht was schitterend: aan de ene kant een zandstrand met metershoge golven en andere kant een zwart kiezelstrand met hoge rotsen en stenen. Een vreemde gewaarwording dat op zo’n korte afstand van elkaar het strand zo verschillend kan zijn.

Na deze bezichtiging reden we richting Paihia, aangezien Lindy hier dinsdag-ochtend al zou moeten zijn. We volgden wederom de Twin Coast Discovery Road, die ons langs de kust leidde met her en der mooie vergezichten van deze mooie kust. Dit bevestigde onze beslissing van gisteren om naar de oostkust over te steken, wij vonden het landschap aan de westkust een stuk minder interessant.

Na een kort bezoekje aan de supermarkt hebben we in Paihia de BBQ eens lekker opgestookt.