Aan alles komt een eind....we verlaten Nieuw Zeeland

29-3-2016

Toen was het weer zover: vroeg opstaan zodat Lindy misschien met de dolfijnen zou kunnen zwemmen. Roel ging dit keer niet mee, hij had de vorige keer genoeg dolfijnen gezien en was toch echt niet van plan om ermee te gaan zwemmen. Net zoals in Picton, waren ook hier de dolfijnen wilde en beschermde dieren, dus werd er van tevoren al uitgelegd dat er een aantal restricties zijn om te mogen zwemmen, o.a. als ze jongen hebben of als ze op jacht zijn naar voedsel. Na een half uur op de boot was het al prijs, er werd een grote groep dolfijnen gespot en de boot ging er op af. Er was een groep “bottlenose” dolfijnen, wel een stuk of 25. Deze waren wel een maatje groter dan de hectordolfijnen die we eerder gezien hadden. Echter bleek al snel dat dat zwemmen met deze groep niet zou gaan gebeuren, ze waren op jacht naar voedsel én ze hadden 2 jongen bij zich. Dat feest ging dus niet door, maar er zou nog een kans zijn dat er een andere groep dolfijnen gespot zou worden. Na een boottripje door de prachtige natuur van Bay of Islands, bleek echter dat het ook vandaag niet gegund was om te zwemmen met de dolfijnen. Maar wat was ook dit weer een mooie ervaring om deze dieren van zo dichtbij te kunnen zien!!

In de tussentijd had Roel zich een plaatsje gezocht in Paihia bij de bieb. Het is niet te geloven, maar we zijn deze vakantie bijna net zo vaak bij de bibliotheek geweest, als de rest van ons leven thuis. We zochten in bijna ieder plaatsje naar bieb, alleen niet om boeken te lezen,… maar om te internetten. Bij bijna alle bibliotheken in Nieuw Zeeland is er namelijk gratis WIFI, heel handig! Hier werd Roel vergezeld door een zwerver, die wel het één en ander over het land en het leven wist te vertellen.

Nadat we even iets gegeten hadden reden we verder,  we hadden namelijk nog een missie: naar Cape Reinga. Dit was het noordelijkste puntje van Nieuw Zeeland dat we via de verharde weg konden bereiken. We volgden wederom de Twin Coast Discovery Route die ons via een prachtige weg langs de kust naar boven leidde. Aan het begin van de weg naar boven, startte ook “90 mile beach” een welbekend lang stuk strand waar men met de auto (als het geen gehuurde is tenminste) over het strand mag rijden. We hadden al eerder vernomen dat dit niet echt 90 mile strand was maar ongeveer 60 mile, omdat in het verleden de ontdekker van dit strand even een schatting had gedaan omdat hij zijn meetlint niet meegenomen had, maar dat ter zijde. We mochten hier dan immers niet rijden, maar we gingen wel even een kijkje nemen. Het zag er toch net iets anders uit dan Noordwijk aan Zee, een langgerekt stuk strand geregeld bedekt werd met hoge golven.

Als snel reden we verder, maar wat was dit een saaie lange weg! Met hier en daar een dorpje van 5 of 6 huizen en het Ruivers Brook wat weer net iets groter was dan het originele. Roel had thuis al gezien dat er richting de Cape Reinga enorme zandduinen te vinden zouden zijn, waar men met een “sandboard” naar beneden kon glijden. We gingen op zoek, echter toen we de weg richting de duinen inreden kwam het liedje van Fabrizio toch nog van pas en viel het “met bakke oét de lôch…”. Met zo’n weer leek het geen goed plan om te gaan duinsurfen, aangezien de combinatie water en zand dan toch ook hier modder oplevert. We besluiten om door te rijden naar het noorden om misschien morgen op de terugweg nog een poging te  kunnen wagen.

Aangkomen bij Cape Reinga hadden we nog prachtig weer met aan de westzijde wel behoorlijk grijze wolken boven het land, maar boven ons en ten oosten van ons een blauwe lucht en het zonnetje dat scheen. Cape Reinga is de plaats waar de Tasmaanse Zee en de Pacific Ocean bij elkaar komen. Een vreemde gewaarwording want hier stroomden de 2 zeeën letterlijk tegen elkaar aan! Volgens de Maori’s was dit ook de plaats waar de geesten van overledenen het land verlieten. Een prachtig uitzicht en toch zeker wel de moeite waard om dat hele stuk te rijden! Vlakbij zou er een DOC camping liggen, die we wilden bezoeken om te kunnen overnachten. We reden via een lange zandweg naar beneden en kwamen uit aan een grasveld dat gelegen was aan een geweldig mooi strand met daarlangs hoge rotsen, hier wilden we wel slapen! Van onze campingburen kregen we nog een snelcursus sterrenkijken (en ook weten waar je naar kijkt).

30-3-2016

Op de weg terug gingen we wederom een blik werpen op de zandduinen, het weer was immers een heel stuk beter dan gisteren. Daar aangekomen “roetjsten” de eerste mensen al van de duinen naar beneden. Roel regelde snel dat hij een sandboard kon huren en ging op weg. Toch wel even wat moeite om boven te komen, maar dat leverde toch wel wat op: een mooi uitzicht en de kans om naar beneden te glijden! Zo’n grote zandbak is dan ook leuk voor grote (en in det geval vooral lange) mensen. Misschien toch ook een poging waard in de Walsberg, als we terug zijn? Lindy waagde zich hier niet aan en keek vooral toe hoe Roel vol overgave naar beneden vloog/hobbelde. Het gevolg was daarna natuurlijk wel, dat het zand niet alleen om de oren gevlogen was maar ook teruggevonden werd op andere plaatsen.

Na dit uitstapje reden we weer richting zuiden, want zo langzamerhand moesten we toch richting Auckland om de camper op donderdag 31 maart weer in te leveren. Nu begon het aftellen echt want de camper en daarmee de vrijheid die we hadden om te reizen inleveren, was een grote stap richting huis. Maar aan alles komt een eind… Wederom kozen we de weg langs de kust en werd er geregeld even gestopt voor een pauze. Toen we er voor deze dag bijna genoeg van hadden, gingen we op zoek naar een camping en de keuze was snel gemaakt. We stonden net buiten Paihia, het plaatsje waar we eergisteren ook geweest waren. De camping hier was heel goed bevallen en de recensies van de anderen in de buurt motiveerden niet echt om verder te zoeken. Na een stop bij de supermarkt, om ter afsluiting de laatste avond met camper nog te kunnen BBQ-en, zochten we de camping op en gingen we snel wat eten.

Na het eten werd er gestart met het inpakken van de spullen, we zouden morgen toch nog wel een stuk moeten rijden en dan moest alles wel klaarstaan. Lindy maakte een start met het inpakken van de spullen en Roel ging de afwas doen. Het leek erop dat Roel besloten had om alle andere gasten te helpen met afwassen, want na een uur (voor het afwassen van 2 glazen, 2 borden en bestek) was hij nog niet retour. Na even een korte blik, bleek echter dat hij nog wat contacten aan het leggen was met andere campinggasten. Hoe kon het ook anders.

Op deze camping ontmoetten we ook weer de duitser die we op de camping in Marahau (Abel Tasman National Park) tegen waren gekomen. Hij had ongeveer dezelfde route afgelegd en ook wat aanpassingen gedaan vanwege het weer.

Nadat nagenoeg alle spullen weer in de tassen terecht waren gekomen, genoten we nog even van het mooie uitzicht de laatste dag op de camping deze vakantie…

31-3-2016

Op weg richting Auckland om de camper terug te kunnen brengen. Her en der weer even een stop om wat te eten en te drinken, maar we hadden de tijd wel nodig om om 16.00 uur de camper in te leveren.

Een poging om eerst onze koffers bij het hotel in Auckland, echt midden in de stad, af te leveren bleek geen succes. Na 3 rondjes met de camper door de straatjes rond het hotel gereden te hebben, om vervolgens nog geen parkeerplaats te vinden, besloten we door te rijden en daarna te kijken hoe we met al onze spullen het beste in de stad konden komen. Het gesleep met al onze spullen kon weer beginnen en dat viel echt wel tegen na 4 weken…

Het afleveren van de camper was snel geregeld en een taxi bleek de beste optie om in de stad te komen. We konden snel inchecken in het hotel en liepen nog even naar de haven in Auckland. Weer aangekomen in onze hotelkamer (die qua vierkante meters net iets groter was dan de camper) beseften we dat we volgende week al weer thuis zouden zijn.

Wat hebben we genoten van onze reis met de camper! De vrijheid die we hadden met het reizen op deze manier, alle prachtige uitzichten waar we van mochten genieten en zeker ook alle super gave dingen die we gedaan en ook gezien hebben. Wat fijn om mee te mogen maken dat de mensen in dit land zo ontzettend gastvrij en behulpzaam zijn, we zijn veel te weten gekomen over het land maar ook over hoe mensen denken en leven. We hebben veel contacten gelegd met mensen uit dit land, maar ook met anderen die hier net als wij te gast waren. Wat hebben we veel verschillende mensen gezien en ontmoet!

1-4-2016

On s hotel in Auckland lag echt in het hartje van de stad.Een prima uitvalsbasis dus om de stad te bekijken. Deze dag waren de weergoden ons niet heel erg goed gestemd door af en toe wat water naar beneden te gooien en de ventilator op een redelijk standje aan te zetten. Desondanks bezochten we de haven met z’n dikke jachten en zeilschepen uit de Americans Cup, barretjes en restaurants. Tevens is deze haven het vertrekpunt voor bootovertochtjes naar één van de vele eilandjes voor de kust van Auckland. Omdat we naar weinig tijd te besteden hadden in deze stad besloten we echter om ons stadsbezoek te beperken tot het vasteland. Auckland bestaat  uit een grote hoeveelheid van hele oude winkels, pakhuizen en overheidsgebouwen die hier en daar met succes, en op andere plaatsen niet zo goed, zijn gecombineerd met moderne nieuwbouw en hoge kantoren. Natuurlijk mocht de Skytower met z’n 329m hoogte niet ontbreken aan ons bezoek. De mogelijkheid om hier vanaf een hoogte van ca. 200m langs een staalkabel naar beneden te springen  hebben we even gelaten voor wat het was. We eindigden ons stadsbezoek voor deze dag bij een kroeg/pub vlakbij het hotel waar we niets te klagen hadden over eten en drinken. Ook de solo-muzikant die aardig overweg kon met z’n loop-pedaaltje heeft ons prima vermaakt.

2-4-2016

Helaas alweer de dag dat onze reisterug richting thuis echt ging beginnen. Na het inpakken van onze bagage en nog een korte wandeling door de stad bij een prima zonnetje was het om 1.30PM tijd om de op de heenweg gereserveerde taxi in te stappen naar het vliegveld. Na een half uurtje in de taxi door de stad te hebben gereden kwamen we al snel tot de ontdekking dat we even iets moesten gaan regelen om in Sydney te komen. Achter ons vluchtnummer stond namelijk met grote letters DEPARTED. Schijnbaar was er al in november  van het vorig jaar iets gewijzigd aan de vluchttijden. Helaas hadden wij een dag na deze wijziging nog de laatste vluchtgegevens van onze contactpersoon gekregen,…. Waarin er dus iets vergeten moet zijn. Enfin,… we staan in Auckalnd, moeten naar Sydney en onze vlucht is al weg. Na bezoekjes aan de servicebalies van Quantas en Emirates waren we zo ver dat we met een andere vlucht mee konden naar Sydney. Als dan bij het boarden ook nog blijkt dat je plaatsen hebt in de Exit-row (meer beenruimte dus) komt dat helemaal goed uit.

Na een vlucht van zo’n 3.5 uur landden we in Sydney. We hadden nog pasjes voor het openbaar vervoer en na het opwaarderen van ons reisbudget waren we al snel per trein op Sydney Central Station. Vanaf hier was het een klein kwartiertje lopen totdat we ons hotel bereikten. Natuurlijk zijn we nog even de stad ingeweest omdat het nog een graadje of 25 was en het nog erg druk was op straat. We hebben “oppe voés” nog een pizza gegeten en hebben nog een tijdje mensen gekeken. Wat ons net zoals in Auckland opviel was dat ook hier veel daklozen te vinden zijn in de grote winkelstraten van de stad. Verder veel pubs, nachtclubs, dure winkels en hotels. Tevens is het inderdaad en smeltkroes van enorm veel verschillende culturen en soorten mensen. We zouden het allemaal nog bij daglicht zien dus ging het niet al te laat richting hotel.