kilometer-vreten op het Noordereiland.

22-3-2016

Up North.

Vandaag was het een van de enige dagen dat er vooraf iets vastgelegd was. En zelfs dat hebben we nog gewijzigd. Aanvankelijk zouden we om 14.15 de vanuit Picton de ferry naar het Noordeilanend nemen. Vanwege planning (weer een halve dag gewonnen voor het noorden) hebben we dit gelukkig kostenloos kunnen wijzigen naar de afvaart van ’s morgens, om 9.00. We stonden dus netjes op de uiterste inchecktijd bij de terminal waar alles prima verliep. Na de camper tussen allerlei vrachtwagens en nog veel meer campers geparkeerd te hebben hebben we op het buitendek de route door de Queen Charlotte Sound gevolgd. In dit gebied ligt maarliefst 1/5 van de gehele kustlengte van heel Nieuw-Zeeland. Het barst er van de baaitjes, strandjes, eilandjes, rotsen, pinguins, en dolfijnen…enfin,… over die dolfijnen hebben we het in een eerder verhaal al gehad. Na zo’n 3.5 uur op de boot hadden we ons bedacht dat het vanwege niet al te goede weersvoorspellingen het een beter plan zou zijn om alvast een stuk noordwaarts te rijden. Hierdoor hebben we Wellington letterlijk links moeten laten liggen. We hadden al wat steden gezien en zouden aan het einde van de vakantie ook nog Auckland aandoen. De 23ste melde men nog redelijk goed weer dus hebben maar direct State Highway 1 genomen om een flink eind naar het noorden te komen. Tot onze verbazing bestond deze Highway de eerste kilometers (ca. 25) uit meerdere rijbanen. 2 of zelfs 3 vooruit, en het zelfde aantal achteruit. Maximunsnelheid 100km/uur net als op de landweggetjes die men vaak ook de titel Highway heeft meegegeven.

We zijn die dag uiteindelijk vlakbij Taupo gefinished. In het plaatsje Tokaanu vonden we bij de plaatselijke watersportclub een mooi plekje om met een stuk of 7 à 8 andere “kampers” te blijven overnachten.

23-3-2016

Op weg naar de I-site passeerden we al een bos dat in de fik leek te staan. Na een bezoekje aan de I-site en aan de vermeende bosbranden was duidelijk dat het hier om de Tokaanu Hot Pools ging. Dit zijn natuurlijk geen hete Polen of een populair Pools dialect maar een ontzettend gaaf natuurverschijnsel en kenmerk van deze streek. Kraakheldere poelen met dampend bronwater (met damp tot 140 graden) en bubbellende modderpoelen. Of gewoon een gat  in de grond of een scheur in de goot van de straat waar hete damp uit opstijgt.  Je zag ze zelfs hier en daar tussen de huizen of in de tuinen van bewoners. Later bleek dat men hier ook wel eens op kookt.

Na een eerste kennismaking met de Geothermische wonderen van dit gebied was de volgende stop eentje in de categorie “ we hebben ze beter gezien”. Het glasblazersatelier dat we even bezochten was geen partij voor de werkplaats die we eerder hadden bezocht. Tevens zou je hier moeten betalen om de blazers aan het werk te zien. Dus,…gas er op! De Huka Falls wachtten.

Door deze watervallen, welke niet echt hoog waren, ging per seconder echt een ongehoorde hoeveelheid water. En wat niet door de waterval ging, kwam wel uit de lucht.

Aratiatia is een plaatsje waar men slim gebruik maakt van de enorme kracht van water.  Slechts enkele keren per dag laat men hier een grote hoeveelheid water “los” uit een stuwmeer. Een deel hiervan stroomt dan door een waterkrachtcentrale. Een andere grote portie echter, zoekt zich met enorm geweld een weg naar beneden door een daarvoor droge rivierbedding vol met rotsblokken. Zo’n exemplaar waar wildwaterkanoën verboden is omdat het te gevaarlijk is. Erg tof om te zien welke krachten water kan uitoefenen.

Craters of the Moon,…. Later dit jaar,… in de biosoop. Klinkt die niet gaaf?  Als filmtitel zou hij het best doen. Als dampende wei ook. Tijdens deze wandeling van ca. een uurtje liepen we langs tientallen dampende struiken, gaten, spleten etc. Natuurlijk ontbraken ook hier de Hot Muds niet. Hier noemt men ze ook wel eens Mudpools. Dit zal waarschijnlijk een in geslopen fout zijn, net zoals de Seals eigenlijk geen Seals zijn. Wij zijn er zeker van dat dit MöörPools moet zijn.  Meine gute Lieber,… wat “mören” die dingen. Allerlei goedjes uit de grond, waaronder zwavel in samenspel met regenwater maken dat het gesteente rond de poeletjes veranderd in de onzettend naar rotte eieren ruikende blubber. Echter goor!

Snel weg van die stank! Het ging op weg naar Rotorua, een stad(je) die als een soort centrum dient voor uitstapje naar Maori cultuurmusea en Geothermisch bijzondere plaatsen. Wat men er niet bij had verteld was dat je op veel plaatsen in de stad ook kon genieten van die eerder beschreven rotte eierenlucht. We hadden ’s nachts geslapen op een parkeerplaats bij The Government Gardens, voor de deur van de Polynasian Spa. Ze hebben gewoon prachtige tuinen aangelegd hier…… rond 2 van die Möörpools. Achteraf was het misschien niet zo’n ramp dat het hier echt ons hele verblijf kei-hard heeft geregend en we dus veel binnen zijn gebleven.

24-3-2016

Het enige dat we helaas van Rotorua en omstreken hebben gezien waren de I-Site en de supermarkt. Omdat het in deze omgeving ook de komende paar dagen het weer niet echt beter zou worden besloten we om nóg maar verder naar het noorden te verkassen. We moesten ons stukje cultuurhappen dan maar ergens ander zien te realiseren en hebben nog wat thermische baden en modderpoelen moeten laten voor wat het was.

In (nog steeds) stromende regen zijn we vanuit Rotorua nog naar Coromandel Peninsula (schiereiland) gereden. Een korte samenvatting van de trip: regen, ruitenwissers, koeien, ruitenwissers, schapen, ondergelopen golfbanen, heuvels, ruitenwissers,…. etc. etc.

Uiteindelijk zijn we maar direct doorgereden naar de parkeerplaats van Catherdral Cove. Hier was plaats voor een paar campers ’s nachts. Laten wij nou net het laatste plaatsje hebben ingepikt. Het uitzicht was echt mooi vanuit de cliffs. Het deed zich een beetje aan als een kustlijn zoals ze die in Engeland hebben, maar dan wat groter en hoger. We waren inmiddels aanbeland op de Pacific Coastal Highway welke we grotendeels zouden willen gaan volgen.