The Fjordlands

Toen op zondag 6 maart de camper gestart werd ging het verder over de Southern Scenic Route naar Manapouri (dit stand immers op onze mooie planning). Omdat dit dorpje nog minder dan niets voorstelde, qua omvang tenminste, hebben we in het iets verderop gelegen Te Anau ons campermentje opgeslagen. Vanuit dit redelijk toeristische plaatsje  kun je onder andere per helikopter, boot, of vliegtuig excursies ondernemen naar 2 van de 16 fjorden die dit gebied telt.

We hebben hier overnacht op een Kiwi-Camp dat iets meer voorstelde dan wat we de laatste dagen gewend waren. Mooie keuken, stroom, warm water en… douches!!! Yeah!.. we mogen weer!

Omdat we rond een uurtje of 4 al aangekomen waren zijn we direct maar even het centrum (?) ingelopen en hebben we ons even van wat info laten voorzien bij de plaatselijke I-Site (VVV,…. voor ons Nederlanders).

Na een goede nacht slapen zijn we maandagochend redelijk op tijd vertrokken voor een ritje van zo’n 100km in de richting van Milford Sound. Milford sound is één van de toegankelijke fjorden in dit gebied. Omdat het weer een dag later (op dinsdag dus) nog beter zou worden zijn we voor een overnachting gestopt bij de laatste DOC camping op de highway vóórdat de bewoonde wereld echt ophield. Cascade Creek was de naam van de kampeerplaats. (lees: bospad langs een beek met hier en daar een los WC hokje). De naam hebben ze waarschijnlijk gekozen omdat wanneer het regent het geheel een beetje in een waterval verandert. Zo ook tijdens de namiddig en nacht die we hier doorbrachten. Maar,…. Niet geklaagd! Een beetje regen hadden we ingecalculeerd.

Zoals gezegd was de rit niet al te lang dus hebben we nog een wandeling in de planning gestopt. Op een parkeerplaats waar ook de echte serieuze wandelingen als The Milford Track en Routeburn Track starten kozen wij voor een wandeling met de naar Key Summit track. Een “simpele” wandeling zoals ze het hier noemen. Wij vonden dat hij in een andere categorie thuishoorde. Wanneer je als je bijna de top bereikt hebt nog even wordt overvallen door bergen met mist en regen motiveert dit niet om die laatste paar meter nog verder te ploeteren. 180 graden omkeren en je gaat weer naar beneden.

De hoofdact van dit verhaal was ongetwijfeld een boottocht door Milford Sound. We hadden ons latern vertellen dat we hier niet persé een plaatsje moest reserveren maar dat je er prima heen kon rijden en ergens een plaatsje kon krijgen.  Advies was dan wel dat je hier in de ochtend moest arriveren. Rond de middag zou de aanvoer van Canon-chinezen, Fuji-chinezen en Nikon-spleetogen op gang komen.

Na wat vergelijken van routes, vaartijden en prijzen konden we rond 10.30 aan boord van naar onze mening het mooiste schip dat in het haventje lag. (toeval) Gelukkig stapten naast ons 2-en nog slechts 20 à 25 andere mensen aan boord van het grote schip en hadden we dus alle plaats om wat rond te lopen om alles goed te kunnen zien. Een 2.5 uur durende rondvaart bracht ons langs de mooiste rotwanden en berghellingen tot in de monding met de Tasman Sea. Als je een van de andere schepen op een afstandje door het fjord zag waren besefte je pas echt hoe immens groot deze fjorden zijn. Onze gids vertelde ons vervolgens dat dit een van de kleinere fjorden was. Gelukkig wel het meest spectaculaire. Hij wast ons tevens te melden dat het er gemiddels zo’n 9m (!) per jaar regent. Hierdoor ligt er een laag zoet water van enkele meters bovenop het zoute zeewater. Toen de schipper één van de vele watervallen uitzocht om hier even bijna onderdoor te varen moesten we er even een nat pak voor over hebben om toch wat spectaculaire videobeeldjes te schieten. Wat een super ervaring om op deze manier een indruk te krijgen van dit immense natuurgebied.

Toen omstreeks 13.00 weer aan wal waren zijn we de dit richting Queenstown gestart. Bij het Lake Gunn hebben we even een eet-pauze gehouden om uiteindelijk bij Lumsden het anker uit te gooien. We stonden hier midden ion het dorpje op de parkeerplaats van het verlaten treinstationnetje. Hier mochten self-containing campers kostenloos staan. Op zicht slim om dit toe te laten. Zo verandert een dorpje van een paar huisjes niet zo snel in eenspookstadje en hebben de winkeltjes en barretjes ook een kleine beetje aanloop. Onze nachtrust werd nog even verstoord door een of andere verkoper die een geweldige mop (zo’n poetsding) wou verkopen. Toen we zeiden dat het hier midden in de nacht was leek hij het niet helemaal te snappen waarna een druk op de rode knop van de telefoon de enige manier was om verder te kunnen met onze slaap.

Inmiddels waren we de Fjordlands alweer uit. Dit was absoluut een gebied dat niet mag worden overgeslagen bij een bezoek aan Nieuw-Zeeland. Goed dat er maar zo weinig van dit gebied toegankelijk is voor mensen en dat het beetje dat wel bereikbaar is zo zorgvuldig beschermd wordt.