Nog maar een beetje Abel Tasman

18-3-2016

Omdat we na onze enerverende kayaktocht natuurlijk nog geen genoeg hadden van het Abel Tasman National Park hadden we direct na terugkomst van het kayakken de watertaxi gereserveerd voor de 18e  die ons high-speed naar Ancorage bay zou brengen. Toen we ons om 09.00 meldden konden we al snel aan boord van de taxi die ons eerst een stuk over de weg, dus nog op de boot-trailer naar de waterkant bracht. Het was net een optocht, een paar van die volgeladen boten achter traktoren over straat. Na een snelle, maar wel veel rustigere taxi-vaart dan de dag tevoren kwamen we geheel droog en wel aan op Anchorage beach. Hier zijn o.a. wat plekken voor backpackers of mensen die meerdaagse kayaktochten maken om hun tentjes op te zetten. Tevens zijn er enkele hutten die je voor weinig geld kunt reserveren om er te blijven slapen tijdens je tocht.

Vanaf Enchorage bay was het zo’n 12km langs de kust tot het beginpunt van de route. In totaleit hebben we die ochtend zo’n 15km gelopen. De route leidde ons langs mooie bossen, enorme baaien en wederom de zoveelste bountjy-strandjes. Tijdens de wandeling kwamen we nog een duits meisje en een schots stel tegen waarmee we eerder samen de kayaktour hadden gedaan. De erst van de wandeling hadden we dus leuk gezelschap waarmee allerlei ervaringen en plannen werden uitgewisseld. Het duitse meisje wilde maart al te graag naar Takaka in het noorden van de park. Helaas had ze erg weining vertrouwens in haar eigen auto dus polste ze ons maar even of we haar niet even mee konden nemen. Helaas voor haar was dit geen optie omdat de camper maar 2 zitplaatsen had.  Anders had het ons best leuk geleken.

Na deze wederom geweldige portie indrukken van dit National Park hebben we de camper nog een een stukje de sporen gegeven en  hebben we in tegenstelling tot de laatste 2 nachten weer een gratis kampeerplek opgezocht. Dit keer was het een parkeerplaats bij een soort strandbad in Motueka.

19-3-2016

Na een prima nachtje was het goede weer ook al vroeg op. Ons ontbijt werd dus lekker buiten in het zonnetje genuttigd voordat we toch nog maar even terug reden voor de 3e gang van het grote Abel Tasmen menu. We hadden tijdens ons laatste watertaxi-tripje een kort bezoekje gebracht aan Apple Split Rock. De naam zegt waarschijnlijk al genoeg. Een rotsblok dat op een gespleten appel lijkt. Niet meer een vooral niet minder. En een paar keer uitvergroot. Zeg maar een 500x of zo. We zijn er nog maar even heen gereden om te zien of we er te voet echt dichtbij konden komen. Zonder een geheel nat pak wat dit onmogelijk dus maakten we er maar een paar mooie foto’s van en liepen we nog wat over het strand waaraan deze kei lag. De taxi-schipper noemde hem al heel grappig Pacman. Hij heeft er inderdaad wel veel van weg.

Een kennis had onze verteld dat hier “ergens hier in de buurt” kleine zeehondjes te vinden zouden moeten zijn die bij eb in waterpoeltjes spelen. Ook na een ritje naar het grote strand bij Motuaka hebben we ze helaas iet kunnen vinden. Zeehondjes genoeg, maar niet spelend in poeltjes vlakbij. Jammer dan. Och, we waren er toch, dus dan maar even wat eten voordat we het Abel Tasman echt gedach moestenzeggen.

Op weg naar onze geplande overnachtingsplaats Nelson kwamen we nog voorbij Kaiteriteri beach. Wederom van de klasse goudgeel, azuurblauw, u kent ze wel. Hier hebben we nog een tijdje pogingen gedaan om de de zelfonspanner van de camera foto;s te maken met ons beiden springend in de lucht. We staan er allebei springend op! Jammer dat we nooit tegelijk met de voetjes van de grond waren. Lachen was het wél!

Nelson bereikten we rond 19.30 waarna we midden in de stad een parkeerplaats vonden waar we gratis mochten staan. Deze parkeerplaats werd ’s nacht echter ook veelvuldig gevonden door bezopen uitgaanpubliek die het ook nog wel eens grappig vonden even aan te kloppen. Op zich wel humor, maar het is iets minder als dit om 3 uur ’s nachts gebeurt.