En toen was het alweer 15 maart...

En toen was het alweer 15 maart. Leuk om hier 12 uur eerder jarig te zijn dan thuis. Vandaag was het plan om Kaikura te gaan verkennen en Lindy wou de mogelijkheden om te zwemmen met de hier aanwezige dolfijnen eens nader onderzoeken.

Toen we na een heerlijk verjaardagsontbijt (sambal-eieren!) in het centrum van Kaikura aankwamen zijn we eerst even naar een boekingsservice gegaan om te bekijken of de dolfijnen zin hadden om met Lindy te zwemmen. Dit bleek de eerste 5 dagen niet het geval. Pas op 20 maart hadden ze weer een gaatjes in de agenda. Ze hebben het maar druk die beesten. Dit plan ging dus niet door, maar niet getreurd. Hun neefjes en nichtjes krijgen nog een kans in de buurt van Picton, waar we op 22 maart naar het noordeiland zullen oversteken.

Vanwege het fijne weer en de mooi ver kunnen kijken hebben we ’s middags de Kaikura Peninsula Walkway gelopen. Wie dit op de kaart opzoekt kan bijna niet geloven dat dit ooit een echt eiland is geweest. Tijdens de tocht hebben we over hele vreemde rotspartijen gelopen en hebben we eens een berggeiten-pas naar de waterkant uitgeprobeerd. We zijn heelhuids beneden gekomen, maar een stel extra poten (as det geit(je) zou handig zijn geweest. Enfin,…beneden waren we zeker niet alleen. Tientallen zeehonden lagen lekker te rusten op de rotsen. Pas wanneer je er echt dicht bij kwam deden ze een half oog open om vervolgens totaal niet in ons geïnteresseerd verder te gaan met hun slaapje. Prima keuze.

Omdat het dolfijnen-zwem-plan niet doorging en er op korte termijn ook geen mogelijkheden waren hebben we Kaikura helaas al na één dag achter ons gelaten. Een klein stukje noordwaarts hebben we op 5 meter vanaf de spoorlijn en 50 meter vanaf de zee ons huis op wielen maar geparkeerd voor de aanstaande nacht.

16 maart stond de rit van Kaikura naar het Abel Tasman National Park op de planning. Een bezoek aan dit (uit verhalen) ontzettende gave natuurpark stond bovenaan ons lijstje van dingen die we persé wilden zien. Onze eerste kennismaking was niet heel geweldig omdat het werkelijk de hele rit er heen regende.

Onderweg kwamen we toevallig de bordjes naar een glasblazerij tegen. We hebben hier een behoorlijke tijd met open mond zitten kijken naar hoe de glasblazers (waarschijnlijk vader en zoon) te gekken dingen voor elkaar toverden met hun glasblaaskunsten. Later lazen we in onze Nederlandse Reisgids dat dit misschien wel de beste kunstnaars uit de kunstzinnige omgeving van Nelsen zijn. Bij toeval zijn we er gestopt, maar het was echt “af ”.

In Motueka, het laatste stadje van betekenis voordat de wegen overgaan in zandstrand hebben we nog even wat inkopen gedaan voor een paar dagen. We wisten op dat moment nog niet wat de planning zou zijn voor de komende paar dagen. Wat vast stond is dat er geen winkels, wifi, TV, nieuws etc. zou zijn.

Toen we bij de I-site naar de weersvoorspellingen (voor zover die hier te doen zijn) keken werd ons duidelijk  dat we onze kayaktocht, als we dit wilden, op 17 maart moesten doen. Dus,… boeken die handel. Tevens hebben we ook nog een zwemsessie met dolfijnen voor Lindy geregeld. Kijken wie de 50m vrije slag het eerste heeft afgewerkt.

’S Avonds zijn we tijdens een droog moment nog even het strand opgelopen om een eerste glimp op te vangen van het park. We waren toen al onder de indruk en benieuwd wat de kayaktocht ons zou brengen. Dus maar niet te laat het bed in om goed uitgerust de oot in te kunnen stappen. Echter,… net als in Chirstchurch werd onze nachtrust een beetje in het honder gegooid door een alaarm . Dit keer was een minuten lang durende sirene waarvan eigenlijk geen campingbezoeker wist waarvoor het een waarschuwing was. Zo stonden er dus weer veel mensen plotzeling bij het toiletgebouw aan elkaar te vragen wat dit was. Even later bleek het een brandalarm te zijn geweest voor een brand een stuk verderop. Men wordt in dit doodlopende gebiedje dan ook maar even gewaarschuwd voor het geval het een bosbrand betreft. Op zich logisch,… maar wel vervelend.

Om 8.30 moesten we ons melden voor de uitleg over de kayaktocht. Na het uitdelen van jassen, reddingsvesten, dry-bags etc. konden we na een heel kort busritje (3 min.) aan boord van een watertaxi. In tegenstelling tot in Dubai zijn de watertaxies hier wel behoorlijk modern en bovenal veel sneller. Behoorlijke speedboten brengen hier mensen naar vooraf afgesproken strandjes of kayakers naar hun verstrek punt.

Na 10 minuten behoorlijk gassen over het water (en stuiteren, zoals de schipper al had voorspeld) konden we via het water aan land. Hier werden tekst en uitleg gegeven over de kayaks waarna we de tocht daadwerkelijk konden beginnen. Met slechtS 4 volle kayaks was een het een prima overzichtelijk groepje en kregen we onderweg de nodige uitleg over de Maori-cultuur, het natuurgebied, de dieren en het beheer van het park.

Het peddelen ging ons goed af en na een paar uurtjes stonden we op een mooi bounty-strand. Kraakhelder water, palmboompjes, goudgeel zand, mooie vogels etc. Net zoals op TV, maar dan echt. Na onze lunch verorberd te hebben hadden we nog een paar minuutjes om het strand te bekijken. Dit was er slechts één,… en achter elke bocht tref je weer een nieuw exemplaar. Nice!!

Het middagdeel van de tocht bracht ons nog erg dicht bij Nieuw-Zeeland’s Fur Seals. Hoewel dit volgens onze gids eigenlijk helemaal geen zeehonden zijn maar zeeleeuwen. Verder maakten we ook kennen met behoorlijk golven ten gevolge van het slechte weer van de dag ervoor. Droog hebben we het dus aan boord niet gehouden. Ook dat hoort bij watersporten. Het is echt een aparte ervaring om op zee te kayakken. Dit was toch iets anders dan op een riviertje of meertje zoals we dat wel een gedaan hadden.

Na bij onze eindbestelling de kayak het strand op te hebben gestuurd was het alweer 17.00. Time flies when youre having fun. Helaas voor Roel kwam er nog even en grote golf achter ons aan (we werden nog net gewaarschuwd) welke nog even regelde dat we nu konden spreken van een serieus nat pak. En het nodige gegrinnik van de kerel die ons 2 seconden tevoren nog zo had gewaarschuwd.

De tocht terug naar het startpunt en tevens onze camping was weer behoorlijk “bumpy” zoals ze dat hier noemen. Wederom passeerden we talloze Blue-Lagoon achtige strandjes.  Deze zoueden we later nog te voet gaan bekijken.

’s Avonds zijn we op aanraden van meerdere mensen maar ergens Burgers gaan eten en  hebben we een bezoekje gebracht aan de Parc-Bar. O,nee, even verbeteren. De burgertent was dicht en we hebben pizza gehad die bij het Parc-cafe nog over was. Goedkoop,…. En het smaakt prima. In dit cafe is elke donderdagavond een zogenaamde Free-Mic-night. Bij ons is noemen we dit een jammsessie. We kregen vooral reggae voorgeschoteld, in alle mogelijke tropische varianten. Mooi om te zien hoe weinig het hier boiet wat je doet, hoe je eruit ziet. En we kwamen Floortje (Dessing,… ze leek er op) van de I-Site nog tegen en maakten natuurlijk nog even een praatje over vanalles en nogwat over Nieuw-Zeeland. Na een donker wandltochtje naar de camping was het alweer tijd voor het bedje. We moesten immers goed uitgerust zijn voor een lange wandeling langs de kust van de Abel Tasman natioanl Park.